Ciepłe rozmowy w zimne dni…

Zadzwoniła do mnie moja znajoma. Kiedy usłyszałam jej głos w słuchawce, nastawiłam się na „potoczysty” monolog… Zwykle, kiedy jest czymś zdenerwowana, nie dopuszcza mnie do głosu. Tym razem już pierwsze słowa: „czy ty wiesz, co mi się dzisiaj przydarzyło?” – zabrzmiały jakoś dziwnie, ponuro…

– Oho – pomyślałam – zapowiada się niezwykle… – więc dodałam niecierpliwie:
– Skąd mam wiedzieć? Opowiadaj!
– Przypomniałam sobie dzisiaj pewne wydarzenie… – ona na to – kiedyś, bardzo dawno temu, w szpitalu, leżąc na kilkuosobowej sali, poznałam pewną kobietę… mąż odwiedzał ją codziennie, dopytywał o samopoczucie, czule gładząc jej dłonie, zdawał relację, co zrobił w domu, przynosił perfumy, albo różne specjały i co rusz świeże kwiaty…
Gdy jedna z towarzyszek głośno skomentowała: „mąż to musi panią bardzo kochać, tak bardzo panią rozpieszcza…”, wyciągnęła ręce przed siebie, przyglądając się idealnie wypielęgnowanym paznokciom i z uśmiechem odpowiedziała: „mój mąż twierdzi, że kobieta jest stworzona wyłącznie do pieszczot!” i – nie wiedząc czemu, zwróciła się do mnie: „zgadza się pani?”

– I co jej odpowiedziałaś? – wtrąciłam z ciekawością.

– Nie pamiętam już co odpowiedziałam, ale musiałam mieć nieciekawą minę –  w głowie mi się nie mieściło, że można nic nie robić, a tylko i wyłącznie pozwolić mężczyźnie się adorować… Dziś – taka zaradna, samodzielna, niezależna kobieta jak ja, przypomniałam sobie tę scenkę sprzed lat i pomyślałam: jakby to było miło otrzymywać w darze od ukochanego mężczyzny coś bez okazji, tak po prostu, pozwolić się rozpieszczać…

– No, pewnie – westchnęłam do słuchawki i sama się rozmarzyłam… – ale co ciebie tak naszło???

– Wiesz – ona na to – tak bym chciała, żeby mnie ktoś pokochał, tak po prostu. Taką – mnie… bezinteresownie i bezwarunkowo, nie za to jak wyglądam, ale za to kim jestem…

Jakoś nastroiła mnie lirycznie ta rozmowa…

Przypomniałam sobie  tekst  E. Stachury… i wyszło mi, że z tym uczuciem na M, a zwłaszcza z wzajemnością, to wcale nie taka prosta sprawa…