Wiosenne refleksje

Dziękuję wszystkim za komentarze pod poprzednim wpisem i jednocześnie przepraszam, że nie odpowiadałam na nie.  Zniknęłam na ponad tydzień, bo real pochłonął mnie bez reszty, choć trudno mówić o pełni życia, kiedy jest się zawieszonym między niebem a ziemią… między modlitwami i pobożnymi życzeniami, a tym, co niesie los.
Życie nikogo nie głaszcze po głowie, każdy przechodzi różne bolesne doświadczenia, a i to jeszcze nie koniec, bo nie wiemy, co jeszcze może się zdarzyć. Mimo to powtarzam optymistycznie, że jeśli mi czegoś brakuje, to tylko ptasiego mleka /śmiech/, bo czymże jest wszystko, co posiadamy? Marność nad marnościami… 😉
Czasami myślę o średniowiecznych ascetach, że potrafili wyrzec się wszystkiego, by żyć w wstrzemięźliwości. W dzisiejszych czasach, gdy panuje wszechobecny konsumpcjonizm, byłoby to niemożliwe.
Mama mojej przyjaciółki mówi, że Bóg doświadcza tych, którzy są mili Jego sercu. Wierzącym jest łatwiej – wiedzą, że otrzymują tylko tyle, ile są w stanie unieść.
Zazdroszczę po cichu filozofom, a szczególnie stoikom, że potrafili odciąć swoje emocje od zdarzeń, utrzymując stan spokojnego szczęścia, niezależnie od zewnętrznych warunków. Mało kto tak potrafi.

Kiedy nasi bliscy lub my sami, ocieramy się o drugą stronę, o granicę życia i śmierci, wtedy – jak pięknie pisała o tym Judyta – zmieniamy zupełnie perspektywę postrzegania, bo świat taki wspaniały, a życie takie kruchutkie…
Przed nami maj – najpiękniejszy miesiąc w roku. Odrodzona przyroda wybucha soczystą zielenią i mnóstwem barw. Cieszy oczy i serce, a nade wszystko pozwala pielęgnować w sobie radość, że żyjemy, możemy zachwycać się wiosną i jej na co dzień doświadczać wszystkimi zmysłami.

Widok, który mnie zaskoczył, kiedy jeszcze parę dni temu nieśmiało pojawiła się odrobina zieleni:

Czuć to niesamowite ciepełko, nieprawdaż? 🙂