Oczywista rzeczywistość;)

To już wiecie. A jeśli nie – wszyscy się domyślają. Pochłonęła mnie rzeczywistość. Dominująco szara, niestety! A potem  powalił, a następnie przygniótł, niemal do ziemi, nadmiar obowiązków. I nic nie zapowiada zmiany na lepsze jeszcze długo, długo… I niech mi nikt nie mówi, że to świetnie, bo prawdziwe życie toczy się tam, a nie tutaj, w wirtualnym świecie. Smutno, gdy człowiekowi pozostają tylko obowiązki i praca, i choćby nawet chciał, to nie potrafi w tej szarzyźnie dnia odnaleźć dawnej radości z blogowania. Najgorsze może się wydawać to, że w którymś momencie wszyscy zapadamy na tę paskudną chorobę monitorowstętu, która podstępnie dopada nawet najzagorzalszych zwolenników internetu. W końcu, ile można? Zwłaszcza, gdy komputer przestał być narzędziem rozrywki i świetnej zabawy, a zawładnął każdą niemal dziedziną życia.
A jednak mi żal… bo oprócz prozy życia, lubiłam znaleźć chwilkę na odrobinę poezji, pobiegać po blogach – zaciekawić się, uśmiechnąć, nieraz wzruszyć… w wielu wypadkach zaprzyjaźnić, przenosząc wirtualne znajomości do realu…
Ktoś powie: zarzekała się żaba błota, więc nie mówię, że NIECZYNNE z powodu, że zamknięte 😉 Raczej – zawieszone… w oczekiwaniu lepszych czasów 🙂 Nie czuję wszak wypalenia, bo Ci, którzy mnie znają, wiedzą, że na co dzień zwykle buzia mi się nie zamyka, więc raczej nie grozi mi, że nie będę miała nic do powiedzenia… 😉 Bardziej z powodu wewnętrznych rozterek, bo jak zauważyła kiedyś moja przyjaciółka, prowadzenie bloga, to wielka odpowiedzialność. Zanudzonym do reszty oświadczam, że na tym chwilowo kończę użalanie… Cóż, jak mawiali starożytni górale: aby do wiosny! Wraz ze słońcem, zawsze chce mi się żyć. I oczywiście nutka – ballada, którą bardzo lubię: