Praca, blondynka i wordpress;)

Ci, którzy czytają między wierszami, zdążyli się dawno zorientować, że to, co najbardziej mi doskwiera, to brak dobrej organizacji i totalny chaos, który ogarnia wszystkich i wszystko po powrocie z urlopów. Jak to określiła moja przyjaciółka – „praca wzięła mnie w niewolę”. Już tak mam, niestety… Czasem robię w myślach (bo gdzież bym śmiała tak oficjalnie!), wyrzuty moim rodzicom, że mnie źle wychowali… W końcu, co komu po robocie? Na nagrobku nie napiszą, że odeszłam z poświęcenia dla pracy 😉
Wakacyjny luz, o którym większość już zapomniała, staram się przedłużać, jak się da, choć wiadomo, że z gumy nie jest i trudno określić, na ile się jeszcze uda nie pozwolić wyprowadzić się z równowagi 😉

Wuguś, właśnie gdy do kompa siadałam, przypomniał mi w zabawny sposób w komentarzu pod poprzednim wpisem, że niepojawianie się od tak dawna w tej sferze, jest co najmniej nieprzyzwoite, bo ileż można?  Tym bardziej, że kochany wordpress także o mnie pamiętał i przysyłał takie powiadomienie:

informując, że właśnie minął kolejny rok, kiedy jestem z Wami 🙂 Cóż, laury zobowiązują… 😉
Prawda też taka, że po ostatniej awarii prądu, mój staruszek, wysłużony komp, tak się zbuntował, że w ogóle nie chciał wpuścić mnie do neta. Dostęp niby był, jakość sygnału znakomita, a żadna strona się nie wyświetlała. Nadwornego informatyka musiałam ściągnąć, by router ustawił jak należy. Eh, że też człek docenia wszystko dopiero w obliczu możliwości utraty! 😉

Czasami mam wrażenie, że jestem trochę jak bohaterka opowiadanka, które zaczęłam… no, dobra, przyznaję – dawno temu układać:

Są kobiety, które wolno idą przez życie. Nasza bohaterka biegnie, W szpilkach, na boso, w niewygodnych botkach, ale zawsze w pośpiechu. Kiedyś, gdy była młodsza,  niektóre koleżanki mówiły, że zazdroszczą jej, bo właściwie, nawet w biegu płyną jej powłóczyste sukienki, a szybki krok jest mimo wszystko dostojny. I  choć zazdrość, to brzydka cecha, tak naprawdę – po prostu ją podziwiały.
Sama z kolei za nic nie była w stanie zrozumieć tych, które miały mieszkania jak pudełeczka, z aptekarską niemal dokładnością wszystko odmierzone, ułożone , sterylne.
… może podpowiecie, ciąg dalszy? Z racji czasu, który minął, zupełnie zapomniałam, co miało być dalej… 😉
Podobno tak się nieraz zdarza, choć mój syn ma pewną teorię na ten temat. Nie powiem, żeby mnie lekko nie wkurzył. Kiedy (oczywiście z nadmiaru obowiązków!), o czymś dziś zapomniałam, z rozbrajającą miną oświadczył: mamo, odkąd się zrobiłaś na blondynkę, coraz bardziej się nią stajesz! A przecież powtarzam stale niepokornemu, że blondynka to styl życia, a nie kolor włosów! 😛

Przyznać muszę, że balowało się troszeczkę, bo w mieście – jak co roku – winobranie i tradycyjnie… najmniej dopisała pogoda. Oczywiście najwięcej czasu spędziłam w teatrze (specjalnie dziękuję Rodorkowi za recenzję „Romea i Julii” – byłam, widziałam, zachwyciłam się i poczułam dumę, że zielonogórscy widzowie zgotowali owację na stojąco, kiedy w tym samym czasie przed teatrem, w ogródku winnym, na telebimie, kibicowano naszym żużlowcom… jeszcze rewanż, więc najważniejsze przed nami) 😉

To się wyspowiadałam:)