Kobieta i mężczyzna, czyli muzyczne listy

 

Tę pieśń przyszło mi pisać
Gdy dusza rozdarta
Jak kurtyna w teatrze
Nim spektakl odsłoni (…)
Czy żyć
Znaczy ciągle
Szukać bratniej dłoni?
/Eligiusz Dymowski/

Pamiętacie film C. Leloucha „Kobieta i mężczyzna”? – podobno aktorzy, grający w jego filmach, nigdy nie znali do końca scenariusza – tak więc nagrywane sceny były dla nich także zaskoczeniem… „Samotność łączy ciała, a dusze – cierpienie” napisał nie bez racji J. Twardowski. „Są ludzie, którzy sprawiają, że nasza dusza tańczy – budzą w nas zrozumienie szeptem swej mądrości. Są ludzie, dzięki którym niebo jest piękniejsze. Istnieją w naszym codziennym życiu i już na zawsze pozostawiają ciepły ślad w sercu…” nawet… jeśli dzieli wiele, nieraz – ocean…

Żadne z nich już nie pamięta od czego się zaczęło… ale wymiana muzycznych listów trwa od bardzo dawna. Raczej specjalnie się nie poszukiwali – trafili na siebie zupełnym przypadkiem, choć za każdym razem powtarzają zgodnie, że to nie mógł być przypadek… Trudno też jednoznacznie stwierdzić, które z nich pierwsze zauważyło, że czasem bywa cudownie, wspaniale, a czasem w życiu jest smutno i źle, dlaczego więc nie mieliby ofiarować sobie trochę życzliwości, ciepła i miłych chwil…?

* * *

On: Wczoraj, późnym wieczorem, wracałem samochodem z pracy. Nastrój niemal psychodeliczny… może dlatego, że mgła spowijała dookoła wszystko, prószył śnieg, a wiatr rozwiewał zamarznięte drobinki we wszystkie strony, miejscami zupełnie ograniczając widoczność do kilku metrów, jak w innym wymiarze…
A jednak było w nim coś znajomego, dawnego, czego nie ogarnia się myślą, a jedynie pamięcią zmysłów…
Grało radio. I wtedy, między jednym, a drugim utworem, usłyszałem tak znamienne, pierwsze takty… piosenki, którą ostatnio mi przesłałaś:

Ona: : Jak myślisz? Co sprawia, że niektóre utwory tak zapadają nam w serce? bo chyba nie tylko muzyka i tekst… wspomnienia? wrażenia? okoliczności? a może właśnie taka zmysłowa pamięć? bo było dobrze? bo czuliśmy się szczęśliwi?

On: Czas zaciera wszystko, a emocje pozostają? A może to się dzieje pozazmysłowo? Powiedz – czy to tylko tak jest w filmach? czy w życiu też może się zdarzyć?  Moja wrażliwość dziś sięga zenitu, ale – kiedy już nie wiadomo, nad czym płakać, śmiać się trzeba po prostu…:))) Może dlatego – tak mi dziś Ciebie brakuje… Topię smutki w czerwonym winie…

Ona: Było bardzo zimno, wiał silny wiatr, zaczął padać deszcz… było trochę czasu do spektaklu, a przy teatrze jest maluteńka kawiarenka, taka na trzy stoliczki ze skórzanymi sofami wzdłuż ściany… wspaniałe gatunki herbaty, dobry alkohol, jakieś słodkości na deser… i wtedy pomyślałam, że panuje tam taki paryski klimat… a do szczęścia brakowałoby tylko posłuchać z Tobą dobrej muzyki… zamówiłam moją ulubioną cejlońską, a wówczas – jakby na potwierdzenie popłynęła z głośników cichutka nuta, jak przesłanie:

Historia jak wiele innych. Jak ta, która przytrafiła się Agnieszce i Jeremiemu…

On zakochał się od pierwszego wejrzenia. Wpadł po uszy. Po jej uszy, które darzył uczuciem szczególnym. Nie ukrywał tego, niczego nie kombinował. Po prostu przytrafiło mu się szczęście i nieszczęście jednocześnie – zakochał się w skomplikowanej dziewczynie. Ona na początku nie bardzo wiedziała, o co jej chodzi. Uwiodła go z przyzwyczajenia, jak niejednego. Znała wszystko, co napisał, wychowywała się na jego audycjach radiowych – „Pokrzywach nad Brdą” i „Eterku”. Kochała jego piosenki. Zaczęła romansować „na lipę”. Najpierw zakochała się w jego listach. Dopiero potem – w nim samym. /O Jeremim Przyborze i Agnieszce Osieckiej – Magda Umer we wstępie do „Listów na wyczerpanym papierze.”/