Opowieści starego domu, czyli obrazek prawie poetycki

 pusty dom pełen ciętej jak osa ciszy
i nasze odroczone marzenia
ciągłe igranie do złamania własnych serc
jestem tylko kolejnym przystankiem
w deszczu nie rozpoznasz moich łez
ludzie widzą co chcą zobaczyć

           Usiadła cichutko w jednym z moich kątów, a z jej oczu potoczyła się po policzku łza. Nie powiem, ładnie mnie urządziła. Lubię to swoje wnętrze, zwłaszcza teraz, kiedy przestałem być dla niej złotą klatką. Tak naprawdę, nigdy nie byłem, cierpiałem razem z nią, ale też i Ona nigdy nikomu się nie pożaliła…
A wojen domowych nie brakowało… Moje ściany niejedno widziały i słyszały. Cóż, podobno nie ma domku bez ułomku. Kiedy było bardzo źle, powiedziała, że przebuduje mnie od podstaw, ale tym razem zacznie od dymu z komina. A jednak, o dziwo, w ten sposób, stałem się jej twierdzą.

 Dziś już wiem, że jeśli ktoś płacze, nie znaczy, że jest słaby. Tak się wyraża radość, wstyd, rozczarowanie, samotność, ból i dumę. Codziennie obserwuję jej wewnętrzną walkę – o mnie, o dzieci, o odrobinę normalności w chaosie dnia. I siłę, gdy nie ma skąd jej brać. Nie śmiałbym zapytać czy jest szczęśliwa.  Ona często uśmiecha się, choć wcale nie jest jej do śmiechu. To rodzaj obrony. Tak radzi sobie z frustracją, niepewnością, zdenerwowaniem… podziwiam jej ofiarność dla mnie, rodziny, przyjaciół. Wierna do końca, zawsze oszczędza bliskim bólu i hiobowych wieści, obstając przy radości z drobiazgów. Nie spotkałem nikogo, kto potrafiłby tak się z nich cieszyć.

Słyszałem kiedyś, jak głośno przeczytała: „Każda łza uczy nas jakieś prawdy”/Fascolo/. Zamyśliła się wtedy głęboko, spoglądając w moje oczy, jakby szukała pocieszenia za szybą. Z determinacją składa swoje dni z rozsypanych kawałków nadziei, które uporczywie los zamiata pod dywan.

Ludzie widzą to, co chcą zobaczyć… Czasami myślę, że prawdę o niej znam tylko ja… Żałuję, że nie mam okna w dachu. Chciałbym jej podarować kawałek nieba. /stary dom/